Ik had vandaag een lange volle werkdag. Voor 9 uur stroomde de eerste tranen al….Een goed teken, als je je niet veilig voelt dan durf je je ook niet te laten zien. Dan blijven emoties beschut achter de muur van wantrouwen en alertheid.
Vandaag stroomde er vele tranen en hadden de muurtjes van alertheid deuren en ramen, mocht ik even binnen kijken om samen met de cliënt te kijken naar wat er achter de muurtjes zat. Kijken naar dat wat niet gezien mocht worden. Luisteren naar wat niet werd gezegd.
Vanmiddag kwam er een 15 jarige die al een aantal sessies niet op de bank durfde. Oké natuurlijk, niks moet, maar ik merkte en voelde aan alles dat ik met cranio het proces zo goed zou kunnen ondersteunen. Vorige week had ik na de sessie een cranio docent gevraagd wat ik het beste kon doen. Uitnodigen maar niet overhaasten was het advies.
Wanneer overhaast je? Wanneer ga je net een stap te ver?
Een gebied waarin ik het zo vaak niet eens ben met de reguliere hulpverlening. Ik vind dat er te weinig word uitgenodigd op de grens. Ik ken het van mezelf, hoe vaak ik wel niet nee heb gezegd terwijl ik eigenlijk bedoelde “ja graag, maar ik durf niet”. En precies dat herken ik bij zoveel mensen. Ook vanmiddag.
Ik vroeg wat liggen zo eng maakte. Nou, was het antwoord, liggen maakt zo kwetsbaar en ik ben zo bang om gekwetst te worden. En de ander is hoog en ik ben laag. Ik zette mijn kruk direct zo laag mogelijk. Nu was de bank hoger dan ik….
Ik moest even slikken, want dat was precies wat ik ook altijd zei. Sterker nog, ik ging bij de haptonoom ook niet liggen. Om dezelfde reden, liggen voelt zo kwetsbaar. Tot ik ging voelen wat ik zelf nodig had om dat wel te kunnen. Ik nam mijn eigen behandelbank mee, en toen was het goed.
Vanmiddag deed ik hetzelfde, ik vroeg, wat heb je nodig om wel te kunnen liggen. Geen idee was het antwoord steeds. Ik ging in de wachtkamer zitten met de deur open om te laten ervaren wat afstand deed. Was dat veiliger? Vervolgens kwam ik langzaam dichterbij, tot ik tegen de behandelbank aan zat waar mijn cliënt inmiddels op zat.
Dichterbij was duidelijk veiliger. We bespraken hoe tof het zou voelen als je zou kunnen winnen van de angst en ik vroeg of aanraken een optie was.
Langzaam en uiterst voorzichtig had ik mijn hand op de schouders en 1 op de borstkas gelegd en heel langzaam begeleide ik mijn cliënt naar achteren. Totdat zelfs het hoofd de bank raakte….. het was oké, ik voelde de trots en zag een steeds groter wordende glimlach. Het was gelukt.
Ik merkte dat het mij ongelooflijk raakte. Van de kwetsbare cliënt die binnen kwam was weinig over. Ik zag en voelde enkel nog trots en ontspanning. Ik kon de cranio stappen maken, het was oké, en uiteraard bleef ik steeds uiterst voorzichtig in mijn aanraking. Continu afstemmen, kijken, voelen en luisteren.
Ik zag de trots, ik zag de kracht en ik zag het vertrouwen in zichzelf. Ik moest slikken om mijn emotie te houden waar die hoorde, bij mezelf. Ik benoemde dat het me raakte dit proces te zien omdat de gunfactor ongelooflijk hoog was, maar ook omdat ik het proces ken. Het zo graag iets willen, maar nee zeggen uit angst. De trots waarmee je naar huis gaat omdat het gelukt is, eindelijk, omdat je gewonnen hebt van de angst, omdat je sterker was. Dat gevoel gunde ik mijn cliënt zo ongelooflijk.
Mijn gevoel hier klopte, help de cliënt door deze angst. Niet zomaar “nee, dat wil ik niet” accepteren als het uit angst is, maar uitnodigen aan die grens, vertrouwen geven om net dat ene stapje meer te kunnen zetten.
Ik gaf een click mee, ik ben trots op jou! Als reminder!
Stralend werd de deur na een uur gesloten.
Er kwamen nog 2 mooie gesprekken na, maar toen die afgesloten waren liep ik de lege huiskamer in, pakte een glas water en voelde de tranen over mijn wangen lopen.
Wat een fantastische sessie, mijn gevoel liet me niet in de steek. Herkenning, ontlading en trots. Wat heb ik toch een prachtige baan, dat ik dit mag doen.
En die tranen, die horen er geloof ik niet te zijn bij een professional, het maakt me geen bal uit. Deze sessie raakte me diep, als therapeut maar vooral als mens!
Mega stappen gemaakt vandaag.
Mooier gaat het niet worden toch?
