Vuur

Ik liet hem praten en probeerde de grote, essentiële onderwerpen te filteren tijdens het gesprek.

Ondertussen bood hij wel 20x keer zijn excuses aan over woorden die hij kwijt was, zijn handelen wat misschien, in zijn ogen niet altijd het juiste was en geregeld zei hij zelf, stom hè.

Het viel me op dat het letterlijke gesprek niet de meeste handvatten gaf, het was vooral de manier waarop hij over zichzelf sprak wat mijn aandacht trok.

Onzeker, zichzelf naar beneden halen en kwetsbaar. De grote man die voor me zat liet me in zijn houding zijn onzekerheden en zijn kwetsbaarheid zien.

Ik benoemde wat hij juist niet zei maar wel uitstraalde. Ik benoemde mijn gevoel. Diverse keren was hij even stil en zag ik hem denken.

Normaal duurt een sessie 50 minuten, maar we zaten al ruim 1,5 uur te praten. Hij was de laatste voor mijn weekeinde begon dus ik had alle tijd en alle rust. Ik vroeg hem of hij op de behandelbank wilde en zag hem naar de klok kijken. Nee hoor, zei hij, het is al lang tijd. Ik vroeg hem of hij dat voor zichzelf zei of omdat hij dacht mij tot last te zijn. Het was het tweede. Jammer dat je me niet vertrouwd, zei ik.

Hij keek verbaasd. Ik vertrouw je juist wel anders zou ik hier niet zitten, zei hij. Waarom vertrouw je er dan niet op dat ik prima voor mezelf kan zorgen? Vroeg ik. Hij werd even stil.

Ik vroeg hem nogmaals of hij op de bank wilde en nodigde hem uit puur naar zichzelf te luisteren en geen rekening te houden met mij omdat ik dat zelf wel kan en als ik geen tijd meer zou hebben ik het niet had aangeboden.

Dan wil ik wel, klonk het voorzichtig en hij nam plaats op de bank. Ik nodigde hem uit te voelen en probeerde hem steeds uit te nodigen uit zijn hoofd te blijven.

Niet veel later zag ik de tranen over zijn wangen lopen. Aan alles merkte ik dat het oké was zoals het was. Ik probeerde wat rust in zijn lijf te krijgen. Hem in zijn lijf te krijgen. De tranen waren oké…

Niet veel later ging hij de deur uit. Rustig en doodmoe. Ik zag het toen ik de deur achter hem sloot.

Ik had afgesproken dat hij even een appje zou sturen als hij thuis was. Vooral als mensen na cranio wat licht in hun hoofd naar huis gaan vind ik dat fijn.

Ik vroeg hem hoe hij zich voelde.

“Het was een pittige sessie. Ik voel dat t me energie heeft gekost en ben ff leeg. Maar ik heb een heel goed gevoel erover en veel stof tot nadenken.”

Hij stuurde een foto van een vuurkorf buiten.

Mooi dacht ik toen ik de praktijk afsloot. De komende tijd gaan we eraan werken dat het vuur in hem weer net zo gaat branden als in zijn vuurkorf!

Liefs