Gisteren had ik een telefonisch gesprek met een… – Afvallen? Bloed, zweet en biefstuk
Gisteren had ik een telefonisch gesprek met een psychiater van de ggz. Ook betrokken bij een client van me.
We waren in gesprek, en op mijn andere telefoon zag ik een appje komen van een client die me om hulp vroeg.
De psychiater was fel in zijn gesprek. Ik merkte dat ik onzeker van hem werd. Hij gaf aan dat hij baalde van mijn manier van werken. Ik stond een beetje met mijn mond vol tanden, want ik had geen idee waar dit gesprek heen ging. En heel eerlijk, daar ben ik dan weer niet zo goed in ?
“Ja”, zei hij, het heeft niets met je kwaliteit te maken, maar mijn client kan jou altijd bereiken, als het niet goed gaat heb je dezelfde week nog tijd en ze kan je ook in het weekeinde bereiken. Dat maakt dat alles wat ik in de gesprekken doe elke 3 weken niets voor lijkt te stellen”.
Oke, zei ik, ik moest even binnen laten komen wat hij nu precies zei.
Ik vroeg hem wat hij van mij verwachtte.
“Nou” zei hij, Als jij minder bereikbaar bent is de zorg gelijkwaardiger.
Of jij meer bereikbaar, zei ik.
“Maar dat kan niet” zei hij. “Ik heb niet meer tijd en dit is het maximale wat vergoed word”
Ik werd er even stil van.
“Dus je zegt me eigenlijk dat ik deze client niet mag ondersteunen op vrijdag avond als ze de hele inhoud van de kast naar binnen schuift? Je vind dat ik niet mag luisteren als zij zichzelf wil snijden omdat de wereld haar teveel word? Je vraagt me haar te zeggen dat ze niet mag appen als ze flashbacks krijgt over het seksueel misbruik van vroeger omdat jij geen tijd hebt en niets vergoed krijgt?”
Even was het stil.
Ik zei dat ik verder moest, mijn pleegzoon had me nodig en op de app was een client die mijn hulp nodig had.
Na wat heen en weer geapp, appte ik mijn man om te overleggen of ik die avond naar een client kon die een dip had en waarbij ik vond dat ik er nu moest staan.
Ik heb 2 uur bij de client gezeten en toen ik terug in de auto zat dacht ik even terug aan het gesprek met de psychiater. Ik had zojuist in dat 2 uur durende gesprek meer bereikt dan ik in 6 sessies met deze client zou kunnen bereiken omdat ik er kon zijn op het moment dat het er echt toe deed. Op het moment dat ik echt verschil kon maken. Er was geen muur en er was een totaal open gesprek. Ik kreeg een appje van mijn client: “Opgelucht, dankjewel, Echt fijn dat je er was!”
Eigenlijk had ik dit gesprek dus niet mogen hebben, eigenlijk zou ik dus niet de 93 appjes mogen beantwoorden die ik in die 2 uur daar had ontvangen. Eigenlijk zou ik clienten moeten laten worstelen in de avonduren en in de weekeinde omdat de zorg in Nederland nou eenmaal zo werkt.
Tussen 9.00 en 17.00 mag je er doorheen zitten en eigenlijk alleen nog als je therapeut zijn werkdag heeft.
Op die momenten ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor mijn eigen ervaringen en mijn eigen verleden. Het gaat mij niet gebeuren dat mijn clienten zich net zo voelen als ik me gevoeld heb. Een putdeksel proberen open te trekken, de deksel weggooien en zeggen, het is nu tijd, over 3 weken gaan we verder…..
En hoe ga je ondertussen die 3 weken verder zonder putdeksel?
Vanmorgen kreeg ik een appje van een andere client, ze had kwetsbaar haar hele verhaal naar een psychiater gemaild. Super dapper en super kwetsbaar. Precies zoals we besproken hebben. Laat jezelf zien, zegt wat je voelt.
De reactie: Sorry voor de late reactie zoals ik al aangaf tijdens ons gesprek. Ik heb net overleg gehad en wekunnen niemand aannemen of op de wachtlijst plaatsen. Wij raden u aan verder te zoeken.
Het had ook over een opblaaszwembad kunnen gaan. Sorry, niet op voorraad en we krijgen niets meer binnen, kijk even verder.
Ipv “Bedankt voor je open en kwetsbare verhaal. Dapper dat je de stap neemt om ons te benaderen. Helaas hebben wij momenteel geen open plek en we raden je daarom aan om contact op te nemen met bv…..
Wij wensen je heel veel succes met je zoektocht en hopen dat je snel een goede plek vind!”
Hoeveel moeite is dat? Dan hoor je een client, dan zie je iemand. Maar helaas……
Hoe overtuigd ben ik nog als ze dit terug krijgt, in nota bene de sociale sector…. van hulpverleners!
Overigens wacht ik morgen al een week op een telefoontje van haar huisarts, die haar steeds beloofd dat ze me belt. En even voor de duidelijkheid, dan hebben we het over een cliënt die zichzelf weg cijfert en zich niet gezien voelt. Raar he!
En ik zeg niet dat ik geweldig ben, ook ik maak fouten waar ik weer van leer. Ook ik vergeet wel eens een telefoontje of een mailtje. Dat maakt ons menselijk, maar het is precies diezelfde menselijkheid die ik vaak zo mis in de hulpverlening.
Dus meneer de psychiater, ik ga geen mindere zorg leveren omdat onze visies niet dezelfde zijn. Sorry, maar je kunt me wat!
